Depresja to jedna z coraz bardziej powszechnych chorób Polaków.
Wg Alexandra Lowena, jest to choroba przejawiająca się na poziomie fizycznym jak i psychicznym. Fizycznie przejawia się w ruchach i postawie osoby, a psychicznie w sferze postrzegania. Ruch jest siłą napędową na poziomie fizycznym a postrzeganie tego to strefa umysłowa.
Osoba pogrążona w depresji jest niezdolna do reagowania tak jak skrzypce z poluzowanymi strunami. Osobę zdrową można porównać do skrzypiec z właściwym napięciem, wibracją i dźwiękiem. Im bardziej człowiek pogrążony w depresji, tym słabiej reaguje na rzeczywistość. Towarzyszy mu poczucie pustki i niezdolność do odczuwania szczerej przyjemności.
Nierealność osoby cierpiącej na depresję, uwidacznia się w utracie kontaktu z własnym ciałem. Jest pozbawiona autopercepcji, ponieważ identyfikuje się tylko ze swoim ego, wolą i wyobraźnią.
Na depresję są podatne osoby, które źródeł spełnienia szukają poza własną osobą. Ktoś kto sądzi, że wzrost dóbr materialnych podniesie jego wartość, stawia sobie nierealne cele, dąży do bogactwa, sukcesu i sławy myśląc, że to zapewni mu większe poczucie wartości i miłość. Gdy tak się nie dzieje, doznaje załamania i wpada w depresję.
Osoby, które nie umieją kochać, również są podatne na depresję. Mają trudności w autoekspresji i kreatywnym wyrażaniu siebie, w wyrażaniu uczuć głosem, ruchem ciała i spojrzeniem. Używają sformułowań „muszę”, „nie wolno mi”, które ograniczają ich wolność i łamią ducha. Żyjąc w więzieniu tych nakazów i zakazów marzą o wolności.
– źródło: „Depresja i ciało” A. Lowen